Marion Borghuis neemt afscheid

Samen het verschil maken

In mijn tijd als bestuursvoorzitter heb ik meerdere ALV’s bijgewoond. Die van afgelopen oktober was een bijzondere in de reeks. Niet omdat ik afscheid nam – al stemt dat weemoedig. Maar vooral omdat het ging over samenwerken met het sociaal domein. En dat onderwerp draag ik een warm hart toe.

Een goede start
Toen ik na de ALV naar huis reed, realiseerde ik me dat met name het verhaal van verloskundige Lotte Duis mij veel deed. ‘Elk kindje verdient de beste start’, is haar motto. In veel gevallen is zo’n goede start heel vanzelfsprekend. Ik ben net oma geworden van Jente, ons dertiende kleinkind. Jente is in een warm nest terecht gekomen en zal alle kansen krijgen om zich te ontwikkelen. Dat staat in schril contrast met de verhalen die Lotte deelde. In haar verloskundigenpraktijk treft ze regelmatig aanstaande moeders die soms grote problemen hebben, door schulden, alcoholverslaving of drugsgebruik. Het is essentieel aandacht te besteden aan die problematiek en waar mogelijk andere zorg of hulp in te schakelen. En dat doet Lotte, in het project Kansrijke start. Verloskundigen werken daarbij intensief samen met het sociaal domein. Zo proberen ze jonge gezinnen een goede start te geven, zoals mijn kleindochter Jente die ook ervaart.

Wat als het niet genoeg is?
Het is slechts een van de mooie samenwerkingsprogramma’s die de laatste jaren van de grond zijn gekomen. En die tekenend is voor waar Coöperatie IJsselstromen voor staat. We geloven in persoonsgerichte zorg, dicht bij de patiënt. Zorg die multidisciplinair, adequaat en doelmatig is en die de patiënt in staat stelt zoveel mogelijk de regie te nemen en te houden over de eigen gezondheid, welzijn en kwaliteit van leven.
Daarvoor is het essentieel dat zorgverleners nauw met elkaar samenwerken en elkaar blindelings weten te vinden. Zo benadrukken we dat altijd vanuit de coöperatie. Maar op terugweg naar huis – mijmerend achter het stuur – dacht ik: het is niet genoeg. Er is méér nodig dan die bevlogen en enthousiaste professionals als Lotte die de samenwerking opzoeken. De transitie in de jeugdzorg bijvoorbeeld vraagt ook om bestuurders in de zorg en in het sociaal domein die proactief zijn, zich dienend opstellen en vooral faciliteren. Bestuurders die er voor de inwoners en patiënten van hun gemeente zijn – en niet andersom. Ik heb als bestuursvoorzitter mijn best gedaan (en laat aan jullie over of ik daarin geslaagd ben), maar over het algemeen denk ik dat hier nog veel winst in te behalen is, zowel op lokaal als op landelijk niveau.

Verandering in eigen omgeving
Je kunt er gefrustreerd door raken dat die bestuurlijke vernieuwing moeilijk van de grond komt; waarom lukt het niet voor die kentering te zorgen? Of je kijkt naar waar je wél invloed op hebt en probeert verschil te maken in de eigen omgeving. Als ik het voorbeeld van een andere kleindochter erbij mag halen… Zij zingt vaak uit volle borst mee met een liedje van Kinderen voor kinderen: ‘Jij kan worden worden wat je wil, daarmee maak jij het verschil’. De tekst stemt me blij, omdat het voor mij onderstreept dat je door je passie te volgen, verandering kunt brengen in je eigen omgeving. Het is precies wat de coöperatie doet en de afgelopen jaren heeft gedaan. Zorgprogramma’s kwamen van de grond. We zetten samenwerkingsprojecten op. Verhuisden naar de Linie, zodat we dichter bij de leden zitten. Allemaal met als doel verschil te maken voor de inwoners in ons werkgebied.

Ik ben er trots op dat ik hieraan een bijdrage heb mogen leveren en wens jullie veel succes, voor nu en in de toekomst. En bedenk: samen zijn jullie sterk!

Marion Borghuis