Diëtist Inge Polman over haar meerwaarde

“Het maakt mij een betere zorgverlener”

Begin dertig ben ik. In de ogen van veel cliënten jong en onervaren. Ik zíe ze soms denken: die heeft nog niet veel meegemaakt in haar leven. Dat weerhoudt ze ervan diep in te gaan op de impact van heftige gebeurtenissen. Ze zijn minder snel geneigd hun gevoelens met me te delen. En noemen terloops dat ze een heftig jaar achter de rug hebben, maar daar blijft het dan bij. Niet wetende dat ik door mijn eigen ervaringen veel te brengen heb.

Zonder te veel op details in te gaan: al op jonge leeftijd heb ik geleerd dat je je gezondheid niet voor lief moet nemen. In principe ben ik gezond nu, op een chronische vermoeidheid na. Na recentelijk twee jaar van intensieve behandelingen, weet ik inmiddels hoe ik mijn energie goed kan verdelen. Al steekt af en toe de vermoeidheid weer op. Maar ik snap dus heel goed hoe het is om het vertrouwen in je lijf kwijt te zijn.

Als zorgverlener kan ik daar gebruik van maken. Niet door mijn verhaal op tafel te leggen, maar door subtiel te benoemen dat ik begrijp wat iemand voelt of doormaakt. Bij cliënten die een burn-out of long-COVID hebben, is het soms al genoeg om te zeggen: “Frustrerend hè, dat jouw hoofd meer wil dan je lijf aankan?”

“Ik snap heel goed hoe het is om het vertrouwen in je lijf kwijt te zijn”

Ik moet ook denken aan meneer A., die tijdens een consult vertelt dat hij twee weken geleden is geopereerd. Er was een plekje gevonden op zijn nier. Na de operatie bleek het om kanker te gaan. “Gelukkig is het nu verwijderd en is er geen verdere behandeling nodig”, zegt hij en doet het daarmee nuchter af. Maar ik zie in zijn ogen dat het hem veel doet. “Oké, de kanker is weg,” reageer ik, “maar het moet toch een heftige mededeling zijn geweest na de operatie? En heeft u nog wel vertrouwen in uw lichaam?”

De tranen schieten in zijn ogen en hij vertelt dat hij het inderdaad mentaal zwaar vindt. Ook omdat zijn omgeving hem niet lijkt te begrijpen, want de kanker is toch weg? En ouderdom komt nu eenmaal met gebreken, krijgt hij soms te horen. De buurvrouw heeft toch ook een verhoogde bloeddruk?

Ik vertel hem dat het heel normaal is dat hij zich zo voelt en moeite heeft om dit te verwerken. Maar ik leg ook dat uit dat het ergens logisch is dat zijn omgeving niet goed weet hoe ze op dit nieuws moeten reageren. Misschien kan hij met de huisarts contact opnemen als hij hulp nodig heeft en met de POH GGZ praten, tip ik hem. Daar zal hij over nadenken, zegt meneer A. Maar hij geeft aan al blij te zijn dat iemand de moeite neemt zijn verhaal aan te horen. Dat is denk ik de meerwaarde van mijn persoonlijke ervaring. Ik kan mij goed inleven in anderen en zorg ervoor dat cliënten zich gehoord voelen. Ik denk – of weet wel zeker – dat dit mij uiteindelijk tot een betere zorgverlener maakt.