Nieuwe bestuursvoorzitter Willem Regout

“De dynamiek trekt me aan”

Van huis uit is hij ingenieur. Toch zit Willem Regout praktisch al zijn hele loopbaan in de zorg. En het liefst in de rol van bruggenbouwer. Want dan is hij op zijn best. “Mijn rol is om met de kennis die ik heb van de zorgwereld de coöperatie te helpen en te toetsen of we op de juiste route zitten.”

Van echte bruggen bouwen naar de zorg?
“Zo op het oog een wonderlijke overstap. Maar al snel na mijn studie aan de TU Delft ben ik in de zorg gaan werken. Eerst ging het om organisatieadvies in de tweede lijn, in de periode dat veel ziekenhuizen fuseerden. Later hield ik me in opdracht van Nictiz en VZVZ bezig met de totstandkoming van het elektronisch patiëntendossier. Daarna maakte ik de switch naar de eerste lijn en acute zorg. In deze hoek zitten momenteel de grootste veranderingen, die dynamiek trekt me aan.”

En waarom Coöperatie IJsselstromen?
“Het kwam op mijn pad. Ik kende Marion en Marcia en kreeg bij de kennismaking met de coöperatie het gevoel dat het hier om een fijne club mensen gaat. Dat is belangrijk voor me. Ik moet het grotendeels daarvan hebben. Met een heel goed team kan ik bij wijze van spreken de wereld aan. Daarnaast trekt de omgeving me; ik ben deels in deze regio opgegroeid en voel me vertrouwd met de cultuur en het karakter van de streek en de mensen. En last but not least: ik vind dat er in de eerste lijn prachtige dingen gebeuren. Met name de interdisciplinaire samenwerking spreekt me aan. Die biedt oplossingen waar we allemaal baat bij hebben.”

Voor welke uitdagingen staat de coöperatie?
“Er komt veel op de eerste lijn af. Om als organisatie te behouden wat er is en verder te groeien, is de interdisciplinaire samenwerking die ik zojuist noemde essentieel. IJsselstromen heeft wat dat betreft al veel opgebouwd; de zorgprofessionals kennen elkaar, zoeken elkaar op. Al is dat natuurlijk door corona onder druk komen te staan.
Verder wordt de krapte op de arbeidsmarkt in de zorg steeds nijpender. Dat kun je als een probleem zien, maar ook als een kans. Want het dwingt ons om na te denken over wat we belangrijk vinden in de zorg en hoe we dingen (anders) kunnen organiseren. Ook in de huidige focus op gezondheid zie ik kansen. Verder ben ik ervan overtuigd dat de slimme inzet van technologie perspectief biedt. En de patiënt zelf krijgt een grotere rol toegedicht. Maar alleen als deze het aankan natuurlijk.”

Hoe wordt jouw rol hierin?
“Te midden van deze ontwikkelingen is het belangrijk dat we niet wachten op wat er in Den Haag gebeurt, maar dat we met het grotere plaatje in gedachten op regionaal niveau dingen uitproberen. Ik geloof in het principe van ‘groot denken’ en ‘klein doen’. Aan mij de taak om de brug te slaan naar die grotere buitenwereld, de coöperatie te inspireren en tegelijkertijd te checken of we ons met de juiste dingen bezighouden. Al vind ik dat fouten maken mag, of juist móet. In het Engels hebben ze daar een mooi spreekwoord voor: ‘Try a little, break a little and learn a lot’. Ik hoop dat we dat met elkaar kunnen bereiken.”

Waar begin je mee?
“Ik wil natuurlijk eerst iedereen leren kennen, zowel de leden als de externe partners. Denk aan zorgverzekeraars, gemeenten, thuiszorgorganisaties en overige zorgverleners. Ik ben benieuwd naar ieders perspectief; wat verwachten we van IJsselstromen? Hoe zorgen we voor goede afstemming tussen de verschillende domeinen? Verder hoop ik met het bestuur en de leden een route uit te stippelen voor de komende jaren. Geen in beton gegoten routekaart. Denk eerder aan een soort landkaart waarop we zien of we de goede kant op bewegen. En kunnen meten of we onze ambities waarmaken en we met de verschillende programma’s op de juiste weg zitten. Is het nodig om misschien meer gas te geven? Of wordt het wellicht tijd ergens een streep door te zetten? Zo voorkomen we dat we in een kringetje draaien – en blijven we vooruitgang boeken.”

En wie is de mens áchter de nieuwe bestuursvoorzitter?
“Iemand die van buiten zijn houdt, met familie en vrienden. In de bergen en op zee. Én ik hak graag hout. Iedere zaterdagochtend sta ik in het bos net buiten het dorp met een club mannen hout te klieven en te zagen. Het is mijn buiten- en sportschoolmoment. Bovendien levert het ook nog iets op, want het is voor het goede doel. Daarnaast klus ik graag aan mijn oude Citroën DS uit 1973, die ik grotendeels zelf onderhoud. Dus wie weet, zie je me binnenkort door Doesburg rijden. Maar alleen als het droog weer is, hoor, en niet te koud, want daar houdt een oude Citroën DS niet van!”