“Het is oké om je kwetsbaar op te stellen”
Buurtsportcoach en jongerenwerker Peter Jansen over zijn meerwaarde
Lange tijd dacht ik dat ik alles had. Ik was getrouwd, had twee kinderen en fantastisch werk als beroepsmatig voetbaltrainer. Voetbalkampen organiseren, clinics verzorgen en natuurlijk trainingen geven: ik deed het allemaal. Vaak ook tijdens de weekenden en in vakanties – ook in het vertrouwen dat thuis alles geregeld was. Tot het vier jaar geleden ineens fout ging. Mijn huwelijk kwam abrupt tot een einde. De scheiding had een enorme impact op mijn kinderen en op mijzelf. Pas toen besefte ik dat ik er écht voor de jongens moest zijn en er niets belangrijkers was dan dat. Ik had dertig jaar geleefd voor het voetbal: mijn werk en grootste passie. Nu zette ik een streep erdoor en plaatste ik mijn kinderen op de eerste plek.
Kort erna kwam ik in contact met Esther Bosgoed en Ward Terpstra van Doesburg Beweegt en kreeg ik de kans om als jongerenwerker en buurtsportcoach aan de slag te gaan. Die heb ik met beide handen aangegrepen. Ik werk nu vooral een-op-een met jongeren van 14 tot 27 jaar die uit een complexe gezinssituatie komen, slecht in hun vel zitten, niet naar school gaan, niet werken en vaak te maken hebben met Jeugdzorg, Bureau Halt of de politie. Ze staan stil, balanceren op het randje van ‘goed’ en ‘kwaad’, of hobbelen hard achteruit.
“Een open gesprek helpt om stapjes vooruit te zetten”
Ze zijn al zó vaak teleurgesteld door volwassenen, zorg, hulpverlening en school; ik creëer een veilige sfeer, stel me op als maatje en luister naar hun verhaal. Mijn grootste kracht is dat ik voor hen laagdrempelig benaderbaar ben. Verder is er geen handleiding, behalve dan dat we ons wederzijds kwetsbaar durven op te stellen. Daarom vertel ik wat meer over mezelf en mijn eigen verhaal. Niet om ze voor me te winnen, maar vooral als signaal dat het oké is om je open te stellen. En ja, ook ík vind het nog wel eens moeilijk en verschuil me graag achter een masker, maar een open gesprek helpt om stapjes vooruit te zetten.
Ik ben vooral op zoek naar een trigger; datgene waardoor ze gaan nadenken over nu en later. Vandaaruit hoop ik ze weer een beetje vertrouwen terug te geven. En dat ze weten hoe en waar ze om hulp kunnen vragen. Elk stapje vooruit, geeft mij veel voldoening. Al is het maar een inschrijving op een school. Of dat ze durven te praten. Of achter hun haarbos vandaan komen en iets meer van zichzelf laten zien. Mooi voorbeeld is van een jongere die na drie jaar een start wilde maken met een studie. Alleen wist hij niet waar te beginnen. Samen met de ambulant begeleider hebben we een stappenplan gemaakt. Inmiddels staat hij ingeschreven op een vervolgopleiding. Na een periode van veel praten, wandelen, kletsen en lachen, is dat zó’n mooi resultaat. Als zoiets lukt, is dat goud waard.